Bu zehri dışarı akıtmak önemli

Cinsel istismar söz konusu olduğunda, mağdurlardan, kurbanlardan veya hatta kurtulanlardan bahsederiz. Siz kendiniz için hangi kavramı seçerdiniz bay Haaf?

İngilizcede Victim, Survivor, Thriver ifadeleri vardır. Yani kurban, kurtulan, gelişen. Ben kurbandım, kurtulan. Ama "Gelişen" tanımının en uygunu olduğunu düşünüyorum. Bunda bir perspektif, bir çıkış yolu olduğunu görüyorsunuz.

İlk adımı atmaya ve kendi hikayenizi biriyle paylaşmaya ne zaman karar verdiniz?

20'li yaşların başında ağır psişik sorunlarım vardı. Terapistime henüz üçüncü veya dördüncü seansta neler yaşadığımı anlattım. O zaman "İstismar" kelimesini hiç kullanmamıştım. Yaşadıklarım konusunda kelime hazinem yeterli değildi. Aslında geçmişle yüzleşmem daha önce başladı. Yani gençken okuduğum ensest hakkında bir makaleyle. Bu haber her şeyi harekete geçirdi. Terapi ile birlikte şunun bilincine vardım: Bir kadın tarafından istismara uğramıştım.

Oradan şu anda bulunduğunuz noktaya nasıl geldiniz?

Hayatım boyunca toplamda dört terapiye katıldım; geleneksel konuşma terapileri ve iki travma terapisi. En büyük şansım ise 2008 yılında erkek mağdurlar için bir öz yardım grubuna katılmam oldu. Orada kadınlar tarafından istismara uğrayan erkeklerle tanıştım. Bu gruba katılmak hayatımda bir dönüm noktası oluşturdu.

Bugün size güç veren nedir?

Ben eğitimli bir müzisyenim, meditasyon eğitim aldım ve çok fazla spor yapıyorum. Müziğin bana, hislerime ulaşma konusunda yardımı dokundu ve halen de yardım ediyor. Spora bana bedenimdeki yüksek gerilimi atmak için iyi geliyor. Belki de kulağa biraz garip gelebilir ama: Girişimciliğe yatkın birisiyim. Bu henüz gençken de beni kurtardı; yani her zaman bir şeyleri ayağa kaldırdım. İnsanların üzerine gittim, riskler aldım. Bu özellik kendi güçsüzlüğümden kurtulmam açısından çok önemliydi. Girişimcilik benim için bir şeyleri harekete geçirebildiğim bir oyun alanıydı. İnsanlara sınır koyabiliyorum. Hiçbir şeye göz yummuyorum. Anlaşmazlıklara göğüs gerebiliyorum.

Cinsel istismarda çoğu zaman fail erkektir. Bundan dolayı kendi geçmişinizle yüzleşirken özel bir direnç hissediyor musunuz?

Bir kadın tarafından cinsel istismara uğramak, benim erkekliğine çok fazla zarar verdi. Yıllar boyunca bununla mücadele ettim. Bu benim için gerçekten çok zordu. Erkeklik idealim şuydu: "Ben bir erkeğim. Hiçbir şeye göz yummuyorum. Ben bir kurban olmak istemiyorum." Bu madalyonun bir yüzüydü. Diğeri de kadınlardan olağanüstü korkuyordum. Bu beni bir çatışmaya sürükledi, çok yüksek bir gerilime. Her iki tarafı uzlaştırmak için çok uzun zamana ihtiyaç duydum.

Bir kadın tarafından cinsel istismara uğramak, benim erkekliğine çok fazla zarar verdi. Yıllar boyunca bununla mücadele ettim. Bu benim için gerçekten çok zordu.

Bu uzlaşmada size ne yardımcı oldu?

Kırılgan olabileceğimin normal olduğunu idrak etmek. Bazen korkuyor olmamın normal olduğunu. Ayrıca yenik düşmüş olmanın da normal olduğunu. Çocuk olarak hiçbir şansımın olmadığını. O zaman Amerikalı bir psikoterapist olan Mike Lew'in "Victims no longer" kitabını okumuştum. Bu fenomeni tam olarak tarif ediyor. Kitap, savaşmak zorunda kaldığım erkeklik çatışması için gözlerimi açtı. Bu yüzden erkekliğimin zarar görmediğinin farkına varmak benim için önemliydi. İnsanın buna kendi ulaşma yolunu bulması gerekiyor.

Bu çatışmada esas olarak ne söz konusu?

Esas olarak rol çatışması, egemen olma, her şeyi kontrol altında tutma ihtiyacı. Mutlak kendinden emin olma. Bu yıllar boyunca mutlak amacım olmuştu. Bir noktadan sonra çöküş yaşadığım noktaya geldim. Artık bunu koruyamayacağımı fark ettiğim an. Bu, başkalarına kırılgan taraflarımı gösterebileceğimi idrak ettiğim bir süreçti. Yine de insanlar beni bir ahmak veya muhallebi çocuğu olarak algılamadı. Tam tersine: Sanki kırılganlığım beni erkek olarak tamamlamıştı.

Özellikle oğlanların ve genç erkeklerin ilk adımı atmasında ve hikayelerini biriyle paylaşmalarında neyin yardımı olabilir?

Erkeklerin tam da bu adımı atmaktan korkabileceğine saygı duymamız gerekiyor. Açılan erkeklere ve oğlanlara şunu izah etmemiz gerekiyor: "Ne anlatırsan anlat, buna saygım var". Örneğin ben yaşadıklarımı her zaman önemsizleştirmeye çalıştım, parolam şuydu: "O kadar da kötü değildi. Sağ salim kurtuldum." Daha sonra şunu itiraf ediyorsunuz: "Bu hiç de ufak bir şey değildi, bu çok ağırdı". Bunun için çok zamana gereksinim duydum.

İstismar konusunda konuşma vakti geldiğini nasıl anladınız?

Bazen belirli şeyler önce bir depresyonla gün yüzüne çıkıyor. Böyle devam etmeyeceğini fark ettiğinizde yardım aramanız gerekiyor. Bu zehri dışarı akıtmak önemli. Aksi taktirde bu deneyim mağdurları tamamen yalnızlaştırabilir. Bu yalnızlığı, bu izolasyonu kırmalısınız. Hangi çerçevede olursa olsun; bir terapiyle, bir öz yardım grubuyla, güven duyulan insanlarla.

Erkekler bu adımı atmak için nereden destek alabilir?

Bir travma terapisi ile yol almak ve uzman danışmanlık merkezlerine de başvurmak işe yarıyor. Bazı teklifler yakın çevrede bulunmasa da telefonla danışabilmek mümkün. 13 yıl önce erkekler için bir danışma noktası olmadığı için bir kadın danışma merkezine yöneldim. Bazen dolaylı yoldan ilerlemek gerekiyor. Mağdurlar tereddüt ettiklerinde uzun bir yoldan ilerlemeye hazır olmalıdır. Ayrıca bazı insanlar önemsizleştirdiğinde de pes etmemek gerekiyor.

Kendi istismar deneyiminiz hakkında konuştuğunuz için hiç pişmanlık duydunuz mu?

Hayır, bundan asla pişmanlık duymadım. Buna her zaman olağanüstü mücadeleci yaklaştım. Bundan dolayı çok çeşitli tepkilere de maruz kaldığım oldu. Bir erkek için bu daha zor. Ciddiye alınmamak nasıl söz konusu olabilir. Bana bunu yapan kadını da bununla yüzleştirdim. Tüm yolu yürüdüm.

Size ne cesaret veriyor?

Bu konunun yavaş yavaş rayına oturduğu ve tabunun çözüldüğü bir toplumda yaşıyoruz. Bu çok büyük bir hediye. Başka ülkelerde bu konu hakkında kimse konuşmuyor. Bunun mümkün olduğu bir toplumda yaşamamız bana cesaret veriyor.